پاسخ مسئولان بلندپایه دولتی معمولاً این است که التهابات سیاسی منطقه مانع از این است که بتوان یک برنامه جامع و فراگیر برای جذب جهانگردان را اجرا کرد.
این نوشتار به بهانه سه خبر درباره توسعه توریسم در آفریقا قصد بررسی این ادعا را دارد.
خبر اول این است که بنا به اعلام سازمان جهانی گردشگری در پنج سال گذشته (حدفاصل ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۵ میلادی) ورود گردشگران خارجی به آفریقا تقریباً دو برابر شده از ۲۸ میلیون نفر به بیش از ۴۸ میلیون نفر رسیده است.
ممکن است تصور شود که این رشد در مناطق نه چندان ملتهبی مثل ساحل مدیترانه‌ای آفریقا یا مناطق امنی همچون آفریقای جنوبی و... رخ داده است.
اما خبر دیگر می گوید که یکی از پیشتازان در این عرصه کشوری همچون اتیوپی است. وزیر گردشگری این کشور هفته پیش اعلام کرد شمار گردشگران خارجی اتیوپی و نیز درآمدهای حاصل از آن در حد فاصل ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۵ میلادی دو برابر شده و منجر به ورود حدود ۲۳۰ هزار گردشگر و درآمدی معادل ۱۳۵ میلیون دلار در سال شده است. (بعید است شمار جهانگردان واقعی ورودی به ایران از این تعداد بیشتر باشد، مضاف بر آن که اگر موازنه توریسم ورودی-خروجی را در نظر بگیریم قطعاً درآمد ایرانگردی چند برابر مبلغ پیش گفته منفی است!!)
مقام فوق الذکر همچنین اشاره کرده است که اتیوپی برنامه ای را در دست اجرا دارد که بر مبنای آن این کشور به یکی از ده کشور مقصد گردشگری در آفریقا تبدیل خواهد شد.
قطعاً هیچکس تصور ندارد رشد دو برابری و برنامه جامعی با هدفی اینچنین در کشوری به وقوع می‌پیوندد که فضای داخلی و شرایط منطقه ای آن کاملاً آرام بوده و زیرساخت های مناسب برای ورود گردشگران اروپایی هم کاملاً مهیاست. و خبر دیگر به تبدیل منطقه «المینا» به یک قطب جدید گردشگری در آفریقا اشاره دارد.
المینا در جنوب شرق غنا واقع است، گذشته از التهاب سیاسی خود غنا، قابل اشاره است که در جوار این منطقه بیماری های همه گیری مثل ایدز و مالاریا بیداد می کند و در فاصله نه چندان دوری از آن کشورهایی همچون روآندا، بوروندی، لیبریا و... واقع هستند که اوضاع سیاسی شان نیازی به گفتن ندارد.
همچنانکه قبلاً هم بارها در همین ستون گفته شده، مشکل توریسم در ایران ضعف مفرط مدیریت و نبود برنامه جامع توسعه است، هر بهانه دیگری در این باره، فقط سرپوشی است بر ندانم کاری.
